Zoals bekend worden de specificaties van protocollen en data voor EOBD in ISO-15031 gedefinieerd. In 2007 is er een nieuwe uitgave hiervan gepubliceerd met een groot aantal toevoegingen.

Voor de wijzigingen tussen 2002 en 2007 op deel 5 zie:
http://engineers.ihs.com/document/abstract/WMQIACAAAAAAAAAA
Dit zijn weliswaar de wijzigingen op de OBD2 spec J1979 maar deze is technisch gelijk.

De belangrijkste verschillen op een rijtje:
Aantal gedefinieerde generieke foutcodes is gestegen van ongeveer 600 in 2000 tot bijna 4000 nu.
Generieke foutcodes zijn niet meer beperkt tot P0xxx, maar nu ook P2xxx, P34xx, U0xxx en U30xx.
Bestonden in 2000 alle foutcodes nog uit de cijfers 0-9, nu worden ook de letters A, B, C, D, E en F gebruikt.

Er is een nieuwe mode ($0A) aan de specificatie toegevoegd, echter alleen in combinatie met het Can-protocol. Met deze mode worden "Permanente foutcodes" uitgelezen.
Deze foutcodes kunnen niet meer verwijderd worden met behulp van een scanner.
De oorzaak (of oorzaken) voor deze codes dienen gerepareerd te worden, waarna de ecu zelf de foutcode verwijderd.
Uiteraard brandt de MIL wanneer 1 of meerdere Permanente foutcodes aanwezig zijn.

Verder zijn er veel nieuwe data-pids toegevoegd, velen daarvan voor de diesel-motoren.
2 van de bestaande pids ($01 en $41) hebben zelfs een andere definitie voor benzine en voor diesel.

In service 9 kan nu ook de ecu-naam uitgelezen worden.

Diegene die met een nu verouderde scanner werkt, kan de foutcodes op de volgende sites opzoeken:
http://www.dtcsearch.com
http://www.aboutautomobile.com/DTC
http://www.eobd2.eu/DTCL.asp